Slackline instructrice, fysiotherapeute en yogi. Houder van verschillende slackline-records. Ze beheert haar eigen website slacklife-therapy, waar ze met behulp van de boven genoemde drie beroepen een unieke therapie aanbiedt. En sinds kort heeft ze haar naam ook aan ons merk verbonden, omdat ze gezonde voeding beschouwt als de basis voor een gezond en gelukkig leven. We vroegen haar niet alleen hoe hoe je eigenlijk op een slackline kunt staan, maar ook hoe ze evenwicht en balans in haar dagelijkse leven bewaart.
Je beweert dat het oefenen op een slackline je veel dingen heeft geleerd die je in het dagelijks leven toepast. Kun je hiervan een voorbeeld geven?
Slacklining is voor mij een levensfilosofie. Bij het lopen op een slackline gaat het er niet alleen om van punt A naar punt B te komen, maar vooral om de weg zelf. Bij een highline (een slackline die op grote hoogte gespannen is) draait het veel om balans. Dit geldt niet alleen voor de fysieke balans die je letterlijk nodig hebt om te blijven staan, maar ook voor je innerlijke balans. Als je ergens in het midden valt, maar toch punt B wilt bereiken, heb je slechts motivatie nodig om weer op te staan. Stap voor stap doorgaan. Regelmatig ademhalen. Genieten van het moment dat ik sta, dat ik ga, dat ik ben. Als de slackline erg onstabiel is, probeer ik onnodige spanning in mijn schouders los te laten en te glimlachen!
Alles gaat beter met een glimlach. En het werkt echt: de spanning van de gelaatsspieren komt los en soms is het goed om jezelf niet zo serieus te nemen. En dan lukt ineens alles, je weet niet eens hoe en je bent al bij punt B. Ik heb dit op de highline geleerd, maar ik gebruik het ook in het dagelijks leven. Meestal werkt het. Ik leef gewoon een "slacklife".
Herinner je je de eerste keer dat je op een slackline stond?
Van de allereerste keer dat ik slackline probeerde kan ik me niet veel herinneren. Maar ik heb nog steeds levendige herinneringen aan de eerste keer dat ik op een highline stond. Het was in 2011 op een festival in Lublin, Polen. De highline was gespannen vanaf het plaatselijke gemeentehuis en er liepen mensen onder me door. Ik was best zenuwachtig, maar een vriend kocht een zonnebloem voor me zodat ik aan leuke dingen zou denken. Dus ging ik de highline op en zat daar een tijdje, in een poging om balans te vinden. Het ging me niet makkelijk af. Ik besloot dat ik het toch zou proberen.
En ik stond op. Ik was zo ongelooflijk blij dat ik stond dat ik vergat te ademen en in mijn klimgordel viel. Het was nogal een show voor het publiek, toen dezelfde vriend me in het Engels met een Duits accent probeerde uit te leggen hoe ik weer op de highline kon komen. Het was een ongelooflijke ervaring en sindsdien wist ik dat er gewoon iets speciaals aan deze sport was.
Wat fascineerde je eraan?
Ik ben een meisje uit Zuid-Bohemen. Als klein meisje speelde ik met vrienden in de velden, we fietsten, klommen in bomen, maar ik had nooit gedacht – zelfs niet in mijn stoutste dromen – dat ik ooit tussen twee rotsen of zelfs bergen zou balanceren. En ik ben altijd een grote dromer geweest. Als ik erin slaag te staan of te lopen of gewoon het gevoel heb dat ik stappen door de lucht zet, ben ik blij. Net zo´n gevoel van vreugde als toen we kleine kinderen waren en een geheime missie hadden volbracht (wellicht onbelangrijk voor de wereld, maar oké), en we ons onoverwinnelijk voelden. Zo´n soort vreugde ervaar ik op de slackline en dan ben ik weer dat kleine meisje dat altijd lachte.
Wat gebeurt er in je hoofd als je boven een vreselijke afgrond staat, met alleen jezelf, de highline en ruimte om je heen?
Het hangt echt heel erg af van de plaats en de mensen. Ik heb nogal hoogtevrees. Soms meer en soms minder. Ik heb ook leren werken met angst, dus het is anders dan in het begin. Ik doe mijn best om niet aan nutteloze dingen te denken voordat ik op de highline stap. Ik controleer de belangrijkste dingen en concentreer me. Vervolgens probeer ik gewoon van het moment te genieten. Als ik bang ben, zeg ik tegen mezelf dat het gewoon angst is. Ik geef mezelf moed en zeg tegen mezelf dat ik het al duizend keer heb gedaan, dus m´n lichaam weet wat het moet doen en ik moet het simpelweg de kans geven. Daarna probeer ik ervan te genieten. Van de plek waar ik ben.
Van de ruimte en hoe fijn het is dat ik op zo'n dunne lijn kan balanceren. Vaak genoeg vraag ik mezelf af waarom ik zoiets doe terwijl ik eigenlijk een enorme angsthaas ben. Maar ik heb al geleerd dat wanneer we ergens bang voor zijn, we het ons meestal veel erger voorstellen dan het in werkelijkheid is. Onze verbeelding heeft onbegrensde mogelijkheden, geeft angst de kans om ons te overweldigen. Dus ik probeer het te proberen, zelfs als ik bang ben vanwege de hoogte of onzeker dat ik het niet kan. Meestal kom ik erachter dat het allemaal wel meevalt en geniet ik van de momenten dat ik dingen doe waarvan ik me niet durfde voor te stellen dat ik ze zou kunnen doen;)
Weerspiegelt de slackline onze innerlijke wereld?
In mijn geval zeker. We zeggen wel eens dat het goed is om je hersenen op een rots te laten liggen. Want als iemand teveel aan iets denkt of ergens last van heeft, verliest hij zijn concentratie. Je moet je concentreren op de slackline, zodat je niet valt. Dat geldt voor mij ook in het dagelijkse leven, ook al heb ik daar misschien last van andere dingen dan op de slackline. Het kwam wel vaak naarvoren juist op de slackline, omdat ik dan niet in staat was om me te concentreren en het me dus niet lukte. Ik stond op en deed een paar stappen en ging vervolgens zitten. Ik was niet in staat om me te concentreren en in mijn hoofd gingen hele andere dingen om dan dat ik op de highline stond en daarvan moest genieten.
Wat is jouw tip voor mensen zoals ik, voor wie de slackline volkomen onbereikbaar lijkt? Zodra ik erop probeer te staan, gaat het schommelen en daarmee eindigt het, ik verzet geen stap :) ...
Dat is een vraag naar mijn hart, want ik zou tien jaar geleden een soortgelijke vraag hebben gesteld. Voor beginners is het volkomen normaal dat het schommelt, het is belangrijk om je te beseffen dat je meestal zelf wiebelt, en ook dat het belangrijk is om te ademen. Soms, als het mis gaat, vergeten mensen helemaal om te ademen. Dat helpt niet. Dus adem in en uit. En probeer het dan opniew.
Wat is de grootste fout die je kunt maken op de slackline?
Ik weet niet of dit de grootste fout is, maar ik zie het vaak bij beginners. Soms doet iemand teveel zijn best om het tweede been erop te zetten, en het opstaan zelf over te slaan, en vergeet daarbij dat het gaat om het zoeken naar evenwicht. Soms duurt het langer, soms heb je het meteen te pakken, maar gaat altijd om evenwicht, om hoe je dat vindt en vervolgens vasthoudt.
Lopen op hoogte, balanceren, het ziet er allemaal erg mooi, ongeëvenaard en aantrekkelijk uit. Zit er nog iets achter wat wij niet zien? Bijvoorbeeld zoals bij mooie ballerina's die lelijke en vervormde voeten hebben?
In het begin had ik veel blauwe plekken op mijn benen. Eerder werd op de highline aangeraden om te "knijpen": dat wil zeggen dat je de slackline met je handen of voeten omklemt en voorkomt dat je in de klimgordel valt. Een paar jaar geleden werd slacklinen veel populairder en begonnen meer mensen zich aan deze sport te wijden. Om de paar maanden steeg het wereldrecord en werd het populairder om steeds langere slacklines te spannen. En er werd steeds meer in de klimgordel gevallen. Ik heb dat nu ook geleerd, waardoor ik minder blauwe plekken heb.
Maar ik heb wel blessures gehad: een gehechte enkel, gebroken arm en ik heb ook ooit een rib gebroken. Dat laatste gebeurde niet op de highline zelf maar op het moment dat ik erop wilde. Gelukkig was ik gezekerd, dus ik hield er alleen een gebroken rib en een slapeloze nacht aan over, want elke ademhaling voelde alsof er een spijker in mijn middenrif werd geslagen. Ik heb behoorlijk wat gehuild en daarna werd het beter.
Heb je doelen of dromen met slacklinen? Wat is – als dit bestaat - een van de grootste doelen voor slackliners?
Ik heb er zelfs meerdere. Een droom was over een 100 meter lange highline te gaan. Het is me vorig jaar gelukt. Zelfs een paar maanden later kwam ik erachter dat ik de eerste Tsjechische was, wat ik absoluut niet had verwacht. Ik heb het dus twee keer gevierd. Dit jaar heb ik opnieuw mijn persoonlijk record gebroken, dus als het me lukt om over langere lijnen te lopen, dan ga ik me daar niet tegen verzetten. Ik probeer me nog steeds te verbeteren en nieuwe dingen te leren op de slackline. Er is veel dat ik nog niet weet en wat kan worden verbeterd.
Een andere droom van mij is mijn project met Slacklife-therapie. Toen ik begon met slacklinen en me afvroeg wat ik met mijn leven moest doen, leek het me zo egoïstisch om slechts een professionele slackliner te zijn. Dan concentreer je je alleen maar op je training, je projecten, en het is een nogal egoïstische manier van leven. En toen ik nadacht over wat ik kan en weet, was het fysiotherapie en slacklinen. En ik zou graag iets willen doen dat zin heeft.
Als fysiotherapeut zie ik constant mensen met pijn. Op de een of andere manier zijn we aan pijn gewend geraakt. Het is volkomen normaal dat iemand me vertelt dat hij al een aantal jaren last van zijn rug heeft, maar dat het nu zo erg is dat hij niet meer normaal kan bewegen. Het viel me op dat als ik een pijnlijke rug verhielp, er 100 nieuwe gevallen bij me kwamen en de redenen waren en zijn altijd dezelfde: we staan slecht, we zitten, we slapen weinig, we eten slecht en we bewegen weinig of slecht. Vaak beschadigen mensen zichzelf en weten ze het niet eens. Ons lichaam is een ongelooflijk instrument om te genieten van het leven dat we hier hebben, maar helaas weten we niet hoe we er goed mee om moeten gaan. Preventie en educatie ontbreken. Een slackline is een geweldig diagnostisch hulpmiddel: een geoefend oog ziet onmiddellijk waar iemand disbalans heeft wanneer hij probeert te balanceren.
Dus voor mij is het een geweldige manier om het aangename aan het nuttige te koppelen. Op de slackline kun je ook oefenen: krachttraining, strekken of stabiliseren van gewrichten. Dus mijn visie is om een slackline- en yogaworkshop te gebruiken om te praten over de juiste houding, hoe we ons lichaam waarnemen en ernaar luisteren. Het werkt geweldig: als je je houding verbetert, beweegt de slackline ook minder. Het is gewoon ongelooflijk hoe alles met elkaar verbonden is.
Je bent fysiotherapeut. Oefen je je beroep nog uit?
Jazeker. Ik heb nooit echt de hele dag opgesloten willen zitten in de praktijk, maar ik vind fysiotherapie echt leuk. En ik heb de perfecte oplossing gevonden. Ik doe fysiotherapie in de bergen. In de winter help ik mensen die gevallen zijn op de piste. In de zomer doe ik invalwerk in Frankrijk, en neem ik de praktijk over van een fysiotherapeut als deze op vakantie gaat totdat hij weer terug is. Hierdoor kan ik een beetje eigen baas zijn, zodat ik nog tijd heb om me te richten op het slacklinen, yoga en andere interesses. Dus ik probeer evenwicht aan te brengen in de tijd voor anderen en mezelf.
Is slacklinen volgens fysiotherapie een goede sport?
Absoluut. Ik heb hier een stuk over geschreven, terwijl ik examens deed voor slackline trainer. Zoals met alles in het leven, kun je hiermee natuurlijk ook gewond raken. Maar verder is het echt een geweldige sport. Het is geschikt voor picknicks voor gezinnen met kinderen, maar ook voor adrenaline-liefhebbers. Het kan worden gebruikt voor training, revalidatie, maar ook gewoon voor de lol. En voor mij persoonlijk, als de omstandigheden het toelaten, neem ik de slackline ook mee naar mijn werk. Mijn patiënten zijn eraan gewend dat we met een slackline oefenen. Dus ik zou het gerust aanbevelen als revalidatiehulpmiddel in de praktijk van een fysiotherapeut.
Je doet ook aan yoga. Kun je de drie belangrijkste asana's benoemen die de meeste voordelen bieden en waarmee je je leven kun verbeteren als je ze dagelijks doet?
Allereerst is ademen belangrijk. Yoga heeft veel met ademhaling te maken en het is belangrijk om goed te leren ademen. De meeste mensen ademen verkeerd. Het is geen asana, maar ik zou zeker aanraden om goed te ademen. Dan heb je meer energie, en meestal ook een beter humeur. Vervolgens kies ik voor de de neerwaartse hond (Adho Mukha Svanasana) en de positie van de krijger (Virabhadrasana). Dit zijn absoluut de asana's die ik het vaakst aan mijn patiënten geef. Het is echter niet verkeerd om het je door iemand te laten uitleggen zodat je de oefeningen goed uitvoert. Er zijn momenteel zoveel yogavideo's op internet beschikbaar dat het een beetje de ware filosofie van yoga verliest.
Wat is in het algemeen de grootste fout die mensen tegenwoordig maken wat betreft hun gezondheid?
Waarschijnlijk dat ze hun gezondheid als vanzelfsprekend beschouwen. Ze jagen veel dingen na, maar er is geen tijd voor gezondheid. Pas als iets niet meer werkt, realiseren mensen zich pas hoe onbeduidend en nutteloos de dingen waren die ze achterna zaten. Dus neem het gewoon niet als vanzelfsprekend aan en vertrouw er niet op dat je vervolgens genezen wordt door een arts, fysiotherapeut of genezer. Jouw gezondheid is jouw verantwoordelijkheid. Niemand weet hoe jij je voelt in jouw lichaam, alleen jij. Het is dus belangrijk om te leren luisteren en te kunnen werken met de informatie die het lichaam ons geeft. Dit is wat we onze kinderen moeten leren en hoe ze voor hun gezondheid kunnen zorgen, zowel fysiek als mentaal. Wanneer Napoleon stierf, is te vinden op internet. Helaas is de realiteit de omgekeerde wereld.
En als er maar één ding was dat je mensen zou mogen aanraden om hun kwaliteit van leven te verbeteren, om gelukkig en tevreden te zijn, wat zou dat dan zijn?
Ik vind het een geweldige eigenschap om dingen vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. Vanuit het oogpunt van een vriend, een ouder, een kind en zelfs vanuit mijn standpunt, om ander licht op de situatie te werpen. Het stelt een persoon in staat dingen niet al te persoonlijk op te vatten. Een overzicht te krijgen. Dit heeft mij persoonlijk in ieder geval geholpen. Ik zou niet durven beweren dat dit een gegarandeerd recept voor geluk is. Er zit echter wel iets in dat we allemaal op de een of andere manier onze eigen realiteit creëren. Sommigen stellen zich een appel voor die altijd rood is, anderen altijd groen. Dus als ik verdrietig of ongelukkig ben, probeer ik dingen vanuit een ander perspectief te bekijken, de positieve dingen aan te pakken, en te kijken naar wat ik kan leren. Geen energie verspillen aan het negatieve. Ik probeer gewoon vanuit een ander perspectief naar een specifieke situatie te kijken. Er is altijd een betere of een slechtere invalshoek te vinden.
.
